Weekblog 16; week 37 van de zwangerschap en de bevalling.

Blog 16 week 37 en einde van de zwangerschap.

Lieve Lezers,

Na lang niet te hebben kunnen bloggen door verhuisstress, het kwijt raken van de oplader van de laptop, gebroken vruchtwater, en het inleiden van de bevalling, mag ik nu eindelijk weer jullie up to date houden met de allerlaatste nieuwtjes van ons leven.

Terug in de tijd naar week 37:
in die week had ik nog een controle bij de verloskundige die er zoals gewoonlijk weer prima uitzag.
Daarna de stad in geweest (Sneek) om me een nieuwe zonnebril op sterkte te laten aanmeten.
Wat ik alleen nooit heb geweten is dat je zwangerschap zelfs de sterkte van je ogen kan beïnvloeden, dat werd mij verteld door de opticien die mijn ogen opmeet.
Die donderdag getekend voor ons nieuwe huisje, sleutels overdracht en direct ernaar toe om alles schoon te maken zodat we vrijdags direct konden beginnen met spullen overbrengen.
Dus volgens planning vrijdag, zaterdag en zondags alle meubels en dagelijkse spullen verhuist met een grote groep lieve behulpzame mensen.

Zondags merkte ik al wel een verandering aan mezelf namelijk vochtverlies.
Dit resulteerde in dat ik meer op mezelf ging letten en het zondags al iets rustiger aan deed tijdens de verhuizing, maandags was dit zodanig ernstig dat ik kraamverband moest gaan gebruiken om het vocht op te vangen.
Rond 12 uur toch maar eens met het ziekenhuis gebeld omdat ik het niet vertrouwde en inmiddels zat ik al bijna in week 38 dus heel vreemd zou het niet zijn als het vruchtwater is.
De behulpzame dame van de verlos afdeling vroeg gelukkig of ik langs wou komen en als een kind zo blij zij ik met een lach op men gezicht ja we komen die kant op, en heb met de blijdschap tranen in mijn ogen manlief opgebeld en gezegd dat we naar het ziekenhuis moesten en dat ie de tassen wel alvast mocht klaarzetten.
Dus zo gezegd zo gedaan die middag werd ik verteld dat de dag erna ik zou worden ingeleid om te gaan bevallen.
De vruchtwater test van die dag was overigens positief.

Dinsdag 10 oktober 2017
De dag erna om 7.00 uur moesten wij ons melden op de afdeling, wat wij natuurlijk deden.
Na aangegeven dat ik slecht over prikken kon en graag een dunne naald wou, deed de zuster die mij moest prikken het alsnog verkeerd waardoor ik helemaal blauw uitsloeg op mijn hand.
Hierdoor ging de volgorde van de inleiding anders waardoor ik eerst inwendige onderzoeken kreeg.
Hierdoor kwamen ze erachter dat mijn baarmoeder nog te ver naar achter stond en dat mijn lichaam nog niet ”rijp” was voor de inleiding en dus twijfelden ze of het wel vruchtwater was wat er uit mij kwam en dus werd de inleiding gestaakt.
Vruchtwatertest 2 werd gedaan.

Nu komt het leukste deel, maandags had ik met manlief de liefde bedreven (durfde dit niet voor de verhuizing omdat ik bang was dat het de bevalling op zou wekken wat je wel eens hoort) maar dit werd in het ziekenhuis beschreven als mogelijke positieve factor op de vruchtwatertest.
Waardoor ze mijn klachten als vaginale afscheiding afdoende deden.
Hierdoor werden wij even later dus met lege handen naar huis gestuurd.
Boos en vol ongeloof keerden wij naar huis.

Dag later merkte ik nog steeds geen verschil en had ik nog steeds veel vochtverlies en hierbij zelfs licht roze urine waardoor ik meteen weer het ziekenhuis heb gebeld en weer moesten we langskomen.
Dit was dan wel s’ avonds en had ik toevallig dokter Drost de mannelijke verloskundige die mij de week ervoor nog had gezien en daarvoor ook al vaker dus was ik deels gerust gesteld.
Maar tot op heden had deze mannelijke verloskundige mij alleen uitwendig behandeld door echo’s en het voelen van de buik, maar vandaag moest ik er dan toch echt aan geloven deze arts ging dan nu ook inwendig onderzoek doen, hoe ongemakkelijk kan je bezoek dan zijn.
Maar goed weer een vruchtwatertest gedaan d.m.v. Uitstrijkje en jahoor ook deze was weer positief.
Deze arts merkte al wel op dat mijn baarmoeder nog te ver naar achter stond en dus nog niet rijp was (goh waar had ik dit toch eerder gehoord), maar ook de baarmoedermond zelf was nog potdicht , wat zou betekenen dat er voor het daadwerkelijke inleiden überhaupt kon beginnen nog wel het e.e.a. Zou moeten gebeuren om dit te bewerkstelligen.
Hierdoor gingen alle alarmbellen nu dan toch wel bij deze prettige arts af en schakelde zelfs de gynaecoloog in.
Dhr. Van der riet kwam op de verloskamer om de test en mijn klachten te bespreken en kwam met het volgende oordeel;
door de aanhoudende klachten en de diverse (3 x vruchtwatertest) testen positief te laten zien willen we morgen (donderdag 12 oktober 2017) nog een controle doen en daarna a.d.h. Daarvan vrijdag gaan inleiden.

Wel zou de donderdags worden gekeken naar de hoeveelheid vruchtwater, en of de baarmoeder al enigszins zelf was gaan rijpen.
Mocht je tussentijds weeën of andere klachten krijgen gelijk bellen, maar omdat ik geen tekenen van infectie had o.i.d. Mochten wij in eerste instantie weer naar huis toe gaan voor de nacht.
Wel was duidelijk dat alle vruchtwatertesten met terugwerkende kracht nu voldoende waren om de inleiding die nu voor vrijdag stond dan ook echt definitief zou zijn en we niet weer naar huis zouden worden gestuurd.

Donderdag weer gemeld op de afdeling en al snel was duidelijk dat er geen verandering was te zien dus zouden we de dag erna ingeleid gaan worden. Yes eindelijk!!
Snel oppas geregeld voor de hond en manlief met het werk geregeld dat ie vrij kon zijn.
Vrijdag s’ morgens moest ik eerst bellen met de afdeling om te horen of er ruimte was (spoed of spontane bevallingen gaan voor) en dat was er dus konden wij ons om 7 uur s’ morgens melden.
Ik at nog rustig mijn ontbijtje en nam wat etenswaren mee voor eenmaal daar in het ziekenhuis.
Ik was kalm vond ik zelf en had alles heerlijk onder controle.
Mijn moeder kwam weer vanuit Sneek gereden om ons naar het ziekenhuis te brengen.
Mijn schoonmoeder had de eerdere ritjes die week al gedaan en kon die dag niet, dus had ik mijn moeder al eerder benaderd hiervoor en gelukkig kon en wou die ons wel brengen.
Rond kwart over 7 melden wij ons op de afdeling en konden door naar verloskamer 2.
ik zou eerst een veter ingebracht krijgen die voor 12 uur in moest werken en daarna zou ik dan worden bekeken of inleiden al mogelijk was maar in het ergste geval kon de behandeling met de veter zelfs 2 tot 3 dagen duren. (ik ging alvast maar van het ergste uit dat word dus 3 dagen met een veter in je doos rondlopen dacht ik bij me zelf, oh wat een feest!)
maar goed ga van het positieve uit werd mij gezegd, dus dat probeer je dan ook maar.

Ik werd opgenomen als patiënt op de kraam/verlosafdeling.
Het vervelendste van dit alles is dat er op die dag dat ik zou worden ingeleid er nog 2 dames die ik kende op diezelfde afdeling lagen waarvan 1 zelfs tegelijk met mij zou worden ingeleid.
Hoe grappig is het dat je als je je eenmaal hebt deelgenomen aan zwangerschap zwemmen, je vervolgens me z’n drieen allemaal tegelijk op dezelfde afdeling ligt en ook nog achter elkaar aan bevalt.
Helaas voor mij werd s’ avonds bij het verwijderen van de veter geconstateerd dat deze veter nog niks tot minimalistisch iets had gedaan en dus werd ik voorbereid op dag 2 van een veter plaatsen.

Op dag 2 van de veter besloot ik al wel voor mij zelf dat als dit niet zou helpen ik dan wel zou eisen om iets anders.
De avond ervoor was namelijk dame 2 van de zwangerschap zwemklas bevallen van een meisje, en als je zo graag moeder wilt worden en je lichaam je weer eens in de steek laat, en je hoort vanuit je kamer op je bed baby’s op de gang huilen gaat dat wel door merg en been.
Toen ik s’ avonds weer bij dokter drost moest langskomen om de veter te verwijderen en brak ik toen ik hoorde dat alles nog geen centimeter was opgeschoten.
Dit was voor mij de druppel, ik had zelfs mijn moeder bij me godzijdank want ik was aan het eind van mijn latijn, de koek was op, emotioneel was ik ten einde en heb die avond behoorlijk wat tranen gelaten.

Die dag erna op dag 3 van het primen ging dan eindelijk de ballon erin.
Zo en dat heb ik geweten, wat bij de veter voor geen centimeter opschoot, ging het met de ballon als een raket zo snel.
S’ morgens werd de ballon geplaatst en s’ middags rond 2 uur begonnen de eerste tekenen van weeën zich al voor te doen, en wat voor weeën vraag je je vast af nou rug weeën.
Wat een Hell was dat zeg, ik kon me er in eerste instantie nog wel wat tegen verweren maar al snel vorderde de tijd van wee op wee en was dit niet meer op te vangen.
Dit keer werd er wel infuus gezet met een dunne naald (hier had ik om geëist i.v.m. de blauwe plekken die ik nog had en de laksheid van de verpleging eerder die week) en zo kreeg ik al snel de vraag of ik een ruggenprik wilde.
Na veel aandringen van anderen die mij lieten weten dat een ruggenprik echt beter was en zo fijn dat je dan niks meer voelde toch maar overstag gegaan.
Aanvankelijk wilde ik eerst geen ruggenprik omdat je dan aan bed gekluisterd bent met katheter en al maar door de ballon had ik die katheter al dus maakte die ruggenprik dus ook niks meer uit.
Hierdoor werd de pijn wel een stukje dragelijker, maar al snel werden er ook weeën op wekkers bij gegeven en hierdoor was de ruggenprik alleen als pijnbestrijding al niet meer genoeg en kwam de morfine pomp er later ook nog bij, waardoor ik helemaal zo stoned als een garnaal de bevalling beleefd heb.

Ik schijn hierdoor ook de meest bijzondere uitspraken te hebben gedaan, dit vertelde manlief mij achteraf natuurlijk in geuren en kleuren.
Dit moet voor de omgeving nogal een lachwekkend iets zijn geweest.
Met omgeving bedoel ik mijn moeder, mijn schoonmoeder, mijn man en de fotografe.
Want die dierbare mensen wouden wij erbij hebben tijdens de bevalling.
S’ nachts om 2 uur is nog even ter sprake gekomen dat het misschien een keizersnede zou gaan worden omdat de ontsluiting niet wou vorderen en bleef hangen op 5cm, gelukkig ging dit uit zichzelf verder naar 6,5cm waardoor het gelukkig bij een natuurlijke bevalling bleef.

Uiteindelijk heeft de hele bevalling 16,5 uur geduurd waarvan ik 45 minuten tot een uur heb liggen persen wat op zich nog vrij vlot is zo heb ik mij laten vertellen.
Om 6.32 uur was onze kleine man dan eindelijk ter wereld gekomen.
Wat ik gelukkig nog wel heel bewust heb mee mogen maken is dat ik zelf mijn eigen zoon heb opgepakt toen ie eenmaal uit mijn doos kwam.
Bevallen op de baarkruk is helaas niet gelukt maar een gezond kind is belangrijker en daarvoor wou ik die kruk wel opgeven.
Omdat onze zoon met een zwaaiende arm ter wereld was gekomen ben ik lichtelijk uitgescheurd en moest daarom gehecht worden (sorry voor de mensen met een zwakke maag).

Als je denkt dat je al het ongemakkelijke al hebt gehad dan heb je het mis, gynaecoloog van der riet kwam mij na de bevalling hechten, en omdat ik van tevoren al aan de fotografe had doorgegeven dat ik van ALLES een foto wou maakte zij hier natuurlijk ook foto’s van, dit tot verbazing van de gynaecoloog (die ging daarna onverstoorbaar verder) want zo stoned als een garnaal weet je later natuurlijk vrij weinig nog van z’n bevalling.
Door alle foto’s later op USB stick te kunnen terugzien kon ik de vragen die ik voor mezelf had weer invullen met de juiste antwoorden, heel fijn kan ik je vertellen.
We hebben natuurlijk direct familie en naasten gebeld om in te lichten dat onze zoon Dylano Bauke Sjouke Bouma ter wereld was gekomen!
Met 3630 gram en 52 centimeter lang en een schedelomtrek van 34 centimeter was hij perfect en met een kop vol haar was hij voor mij prachtig!
Die kop vol haar was al snel ontrafeld dat had ie van mij, want manlief was zo kaal als een bowlingbal bij zijn geboorte en volgens mijn moeder had ik ook z’n kop vol haar bij mijn geboorte.
Verder had ie de oortjes van z’n vader en de dikke lipjes van mij.
Het maakte mij allemaal niks meer uit, hij was eindelijk in mijn armen en dat was genoeg.

Zus lief en kids kwamen later in het ziekenhuis op bezoek en mochten dan eindelijk hun neefje/tante zegger ontmoeten en die koppen waren onbetaalbaar, daar zou ik er zo nog 10 voor uit willen poepen.
Bij wijze van spreken dan want voorlopig hoeft dit eerst niet nog een keer van mij.
Voor mij even geen zwangerschap of bevalling meer in het vooruitzicht, we gaan nu eerst heel erg hard van dit mannetje genieten!
Een prachtig gevoelig plaatje van dit mooie mannetje wil ik jullie dan ook niet onthouden.

Hieronder nog even wat informatie over het primen zelf.

Rijp maken baarmoedermond (primen)

Als de baarmoedermond onrijp is en de bevalling op gang moet komen, adviseert de gynaecoloog de baarmoedermond rijp te maken (primen). Een onrijpe baarmoedermond is nog lang en gesloten. De vliezen zijn dan niet te bereiken bij het inwendige onderzoek en kunnen niet makkelijk gebroken worden.

Wat gebeurt er bij het rijp maken?

In de meeste gevallen wordt een katheter in de baarmoedermond gebracht. Hiervoor is onderzoek met een speculum (eendenbek) nodig. De katheter blijft gedurende 12-18 uur zitten. U blijft deze tijd opgenomen op de verpleegafdeling en kunt vrij rondlopen. Ook vinden enkele CTG onderzoeken plaats. Op indicatie kan deze behandeling de daaropvolgende dagen herhaald worden.

Soms wordt van een Propess-veter gebruik gemaakt. Dit is een veter met aan het uiteinde een geneesmiddel (prostaglandine). De veter wordt in uw vagina achtergelaten na het inwendige onderzoek. Speculumonderzoek is niet nodig en u kunt vrij rondlopen. Ook hierbij vindt CTG onderzoek plaats.

Na afloop kunt u wat bloedverlies hebben. De conditie van uw kind wordt met behulp van een CTG gecontroleerd. Bij een erg onrijpe baarmoedermond is het vaak nodig de behandeling te herhalen, soms gedurende een paar dagen.

Prostaglandine maken niet alleen de baarmoedermond rijp maar kunnen ook weeën veroorzaken. Vaak ontstaan er na het inbrengen harde buiken. Men spreekt pas van weeën als er ontsluiting ontstaat. Soms gaan de harde buiken wel over in weeën en komt de bevalling spontaan op gang.

dat was het voor nu lieve lezers in de volgende blog neem ik jullie mee in onze kraamweek!

liefs van mij,

Story of a new mom.